ماراتون مصاحبه

دکون ما تصمیم گرفته که یه نفر بیوفیزیک‌پیشه استخدام بکنه. چند ماه پیش حدود 30تا درخواست برای این شغل رسید و در نهایت چهار نفر رو به عنوان کاندیداهای اصلی انتخاب کردن. 30 وحشتناک عدد بزرگیه. در واقع معنیش اینه که اگه به طور متوسط برای هر شغل 30 نفر درخواست بدن، هر نفر به طور متوسط باید برای 30 شغل درخواست بده! فکرشو بکن!

این چهار نفر در این دو هفته، هر کدوم دو یا سه روز میان پیش ما و یه سخنرانی می‌کنن و با تک‌تک کسایی که توی کمیته‌ی استخدام هستن یا کمیته‌ی استخدام نظرشون رو پرسیده (که می‌شه حدود 10 نفر) یک جلسه‌ی جداگونه‌ی یک‌ساعته دارن. اولین کسی که اومد ایگور کولیچ بود. ایگور زمانی که رییس من توی ماینز کار می‌کرده، دانشجوی دکتراش بوده و بعدشم چند سال پست‌داک دوتا آدم خیلی گردن کلفت، فیلیپ نلسون نویسنده‌ی کتاب بیوفیزیک در یوپن و ماهادوان در هاروارد بوده و الانم داره دنبال کار می‌گرده. سخنرانی دیروزش به نظر من خیلی خوب بود که بعدا در موردش می‌نویسم. عکسی هم که گذاشتم مربوط به این مقاله‌شه که من این روزها دارم روی تعمیمش کار می‌کنم.

اما این ماراتون مصاحبه دیوانه‌کننده است. یه غیر رسمیشو که من توش حاضر بودم با تئو اودایک بود، لازم به ذکره که من عجیب مرید و شیفته‌ی این آدم (تئو اودایک) هستم. دیروز از حدود ساعت 7 تا 10، پنج‌شش نفری رفته بودیم کافه وبعدش رستوران. هم‌نشینی ما عملا این‌جوری برگزار شد که دوتا آدم خوش‌صحبت جمع، یعنی تئو و ایگور، سه ساعت با هم حرف زدن و ما گوش کردیم. حدس می‌زنم تئو ایگور رو پسند کرده باشه، البته فکر می‌کنم در بحثی که با ایگور (که ضد امپریالیسم آمریکا، موافق برنامه‌ی هسته‌ای ایران، مخالف سرمایه‌داری و طرفدار تبعیت تورم از نرخ بهره هستش) داشتم، تئو طرف من بود. آی من دوستش دارم این مرد رو، آی دوسش دارم.